Adrenaline rush

Een korte update over gisteravond en vandaag!

Ken je toevallig de documentaire van Peter R de Vries over witchdoctors (toverdokters) in Oeganda? Gisteravond vertelde Elitia (onze stagebegeleidster) dat het enorm veel voorkomt. Er zitten een aantal hier in Kampala en nog veel meer in Luwero. Al helemaal in the village waar we momenteel aan het werk zijn. Ik had eigenlijk het idee dat de Vries het enorm groot maakte, dan het eigenlijk is. Nou dat is dus niet zo. Een vriendin van Elitia helpt kinderen die geofferd zijn aan deze witchdoctors. Deze geloven dat je hier door ziektes kan genezen. Momenteel heeft die vriendin 2 meiden in huis. Eén meisje van 6 die niet groter is dan een normaal kind van 2. Haar armen en benen zijn niet volgroeid, omdat deze enige tijd vastgeboden hebben gezeten. Erg heftig om te horen. Waarschijnlijk kunnen we binnenkort die meiden ontmoeten.

Ook had ze nog een ander verhaal die te eng was om 's avonds te vertellen, omdat andere stagiaires er niet van konden slapen. Nou, ik ben erg benieuwd.

Vandaag gingen we met Auntie Julie (de vrouw die voor ons zorgt in Luwero, die met ons mee is gegaan naar Kampala) naar de KFC. Ik had ontzettende trek in hot wings, maar wow die hot nemen ze wel heel letterlijk. Mn mond stond letterlijk voor een kwartier in brand. Kirsten en ik wilden graag blijven, omdat we voor een feestwinkel stonden. Ik bedoel een feestwinkel?! Hallo, iedereen is stiekem nog wel een beetje kind toch?! We hadden daar de grootste lol om de maskers die daar hingen. Een foto daarvan kan je vinden op mijn facebook ;)

Daarna moesten we natuurlijk de weg terug vinden naar het huis. Aangezien dat elke keer een opgave is, wisten we nog niet zeker hoe we dat gingen doen (het was nogal een lange wandeling naar de taxiplek). We hadden het die dag al over de boda boda (die brommers die je beter niet kan nemen, omdat ze gevaarlijk zijn). Lopend hadden we de plek nooit gevonden, dus uit het niets hadden we besloten om een boda boda te pakken. We keken om ons heen en zochten iemand uit die enigszins er "betrouwbaar" uit ziet.

Na een aantal minuten vonden we een oudere man die een niet te hoge "mzungu" prijs vroeg (4000 shilling voor ons 2 = 0,60 pp). Nou daar gingen we hoor. Man wat een adrenaline krijg je daarvan. Hij zei dat hij de verkeersdrukte en beetje wou omzeilen. Nou, dat bedoelde hij heel letterlijk. We zaten voor ons gevoel erg lang op dat ding. Hij reed ontzettend om. We gingen heuvel op en heuvel af. Op een gegeven moment was ik zelfs bang dat hij ons naar een plek gingen brengen, waar we liever niet willen zijn. Uiteindelijk zei hij: "voor 7000 shilling rij ik een kortere weg". Ja daaaag. Uiteindelijk kwamen we bij de plek aan en hebben we de man snel betaald en zijn we in de matatu gaan zitten. Wat krijg je daar adrenaline van zeg! Toch wel het gevoel dat we hier makkelijk over straat kunnen. We zijn flink gewaarschuwd in Nederland, maar eigenlijk moet je daar gewoon je eigen weg in vinden.